خیابان بهنام، منتهی به دانشگاه تهران به نام پروفسور علی اکبر فرهنگی، چهره ماندگار مدیریت تغییر نام یافت.
به گزارش روابط عمومی منطقه ۶، عظیم بابایی شهردار منطقه شش با اعلام این خبر گفت : با درخواست دانشجویان مقطع دکتری مدیریت رسانه دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات و پیگیری های صورت گرفته توسط شهرداری منطقه ۶ و تصویب شورای اسلامی شهر تهران در یکصد و هفتادو هفتمین جلسه شورای شهر تهران، اعضای شورا با تغییر نام خیابان بهنام حد فاصل وصال شیرازی و قدس ، منتهی به دانشگاه تهران به نام این چهره ماندگار مدیریت موافقت کردند.
بابائی با بیان ضرورت اهمیت تکریم چهره های علمی کشور در زمان حیات گفت : نامگذاری ها در شهر با هویت آن رابطه دارند. هویت منطقه ۶، هویتی علمی و دانشگاهی است و این مسئله بایستی در نامگذاری های معابر شهری نیز ظهور و بروز یابد. وی با بیان اینکه در این سالها برخی معابر شهری به نام ورزشکاران و هنرمندان نامی کشور تغییر یافته است، خاطر نشان کرد : ضرورت دارد در این مسئله توجه بیشتری به مفاخر و مشاهیر ادبی، فرهنگی و علمی کشور شود.
گفتنی است دکتر فرهنگی، در سال ۱۳۲۲ در طالقان متولد شد. وی نخستین استاد دانشکده مدیریت دانشگاه تهران پس از پیروزی انقلاب اسلامی و اولین فردی است که در زمینه ارتباطات، آثار ارتباطات انسانی و ارتباطات غیرکلامی در زبان فارسی پدید آورده و کتاب‌های وی سال‌هاست متن درسی دانشگاه‌های مختلف ایران است.
دکتر علی اکبر فرهنگی در سال ۱۳۸۴ به عنوان چهره ماندگار کشور در رشته مدیریت معرفی شد و از ایشان به عنوان پدر مدیریت رسانه در ایران نام برده می شود.
این چهره ماندگار، استاد تمام دانشگاه تهران و دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات و دارای فوق دکترای ارتباطات سازمانی و دو دکترا در رشته‌های مدیریت و ارتباطات از دانشگاه اوهایو آمریکاست. از تألیفات این استاد فرزانه می‌توان به تنش در محیط کار، اصول مدیریت، مدیریت تحقیق و توسعه، مدیریت استراتژیک بازار، رستم در مغاک، نظری به فرهنگ، مدیریت رفتارسازمانی و ارتباطات انسانی اشاره کرد.
دکتر علی‌اکبر فرهنگی پدر مدیریت رسانه ایران، در دست‌نوشته‌ای که همزمان با آئین تجلیلش مرقوم داشته اینگونه می نویسد :
«شاید چهل سال پیش که فکر بازگشت به کشور و در خدمت جوانان میهن بودن این اندازه که امروز برایم روشن و لذت‌بخش است روشن نبود. فقط به این می‌اندیشیدم که جایم در غرب نیست و من مرد زندگی در سرزمین غربت آن هم در غرب نیستم. امروز که سالها از آن زمان می‌گذرد درمی‌یابم که کاری بجا و تصمیمی درست اتخاذ شده است. هرگز فکر نمی‌کردم دوستان دانشجوی من این اندازه مرا بنوازند و بر من منت بگذارند این اخلاق ایرانی است و بزرگواری فرهنگی است که تالی آن در جهان امروز کمتر دیده می‌شود. خود را عمیقاً مدیون همه این دوستان و همه مردم بزرگوار کشورم می‌دانم و افسوس می‌خورم که کاش ذره‌ای از بزرگواری همه، به ویژه شهدا و جانبازان شریف را بتوانم ادا کنم و دعای خیر آنها را در پس پی زندگی باقیمانده‌ام داشته باشم.
